Club

De beginjaren

De geschiedenis van onze club gaat terug tot in de jaren 1928 - 1929.  Toen werd er gevoetbald op Den Diel in het Kempisch Verbond.  De eerste clubkleuren zouden ofwel rood - wit, ofwel blauw - wit geweest zijn.  daar bestaat tot de dag van vandaag onzekerheid over.  De overstap naar de KBVB werd uiteindelijk in 1933 gemaakt.  Onze club kreeg het stamnummer 2065 mee.  In de KBVB werden de clubkleuren definitief geel en groen.  Deze kleuren hebben we met een beetje toeval gekregen.  Destijds was er in Schoonbroek, toen nog een gehucht van Oud-Turnhout, een ploeg die in financiële problemen zat.  Dit kwam ter ore aan onze toenmalige bestuursleden.  Zij hebben in eerste instantie de uitrusting gehuurd, uiteindelijk werd deze geelgroene uitrusting overgekocht.  Volgens de overlevering zou men toen 5 frank betaald hebben voor de uitrusting. Sindsdien speelt onze club in geel en groen.

Dat eerste bestuur, bestond uit een voorzitter een secretaris en een materiaalmeester.  de eerste voorzitter van onze club was Victor Deckx, beter gekend onder zijn bijnaam Vic van de kleine.  De secretaris was Victor Minnen, oftewel De Mikker en de materiaalmeester was August Dries.  Zijn bijnaam was Rossen Dop.

Het eerste sportlokaal van de club was gevestigd bij de Kaak, vandaar dat onze club toen ook de bijnaam Kaak Sport meekreeg.  Achter dat sportlokaal lag ook het eerste voetbalveld van de club.  Later werd er in de Kromstraat een veld aangelegd.

In het begin van de vorige eeuw was de KBVB nog onderverdeeld in gewesten en onze club speelde in de gewestelijke Antwerpen.  De eerste titel mochten we vieren tijdens de oorlogsjaren.  We speelden kampioen in de zogeheten noodcompetitie in het seizoen 1943-1944.  Het daaropvolgende seizoen mochten we alweer promoveren: in het seizoen 1944-1945 eindigden we tweede en dit gaf toen automatisch recht op promotie naar een hogere afdeling.  Echter, we speelden niet lang in eerste provinciale: in het seizoen 1948-1949 zakten we terug naar de tweede afdeling.  De reden voor deze slechte prestatie lag in het hoge werkritme van heel wat spelers.  Toen werkten namelijk nogal wat Witgoorse jongens in de zinkfabriek te Lommel.  toen was het de gewoonte dat er op zondagmorgen gewoon gewerkt werd.  Rond een uur of 5 's morgens reden die jongens met de fiets naar Lommel, werkten er een oven af, toen één van de zwaarste beroepen die er bestonden, en in de namiddag stond er dan een wedstrijd gepland...  Het is ook in deze periode dat er een reservenploeg ontstond.  Voetbal was toen zowat de enige sport die jongens konden beoefenen.

De verplaatsingen werden in de beginjaren met de fiets gedaan.  Al gauw vond men een vrijwilliger die zijn vrachtwagen ter beschikking stelde aan de club.  Op die vrachtwagen werd op zondag een huif in elkaar geknutseld zodat de spelers toch een beetje uit de wind zaten.  Nog wat later kwam Karel Melis opzetten met zijn marktwagen en bracht zo de spelers naar hun bestemming.

VZW Witgoor Sport

In 1949 werden de terreinen aan de Hameldijk gekocht.  In eerste instantie schonk "De Koeter" grond aan de club.  Echter door een administratieve vergissing bij de notaris was De Koeter genoodzaakt de gronden opnieuw te kopen en een tweede maal te schenken aan Witgoor Sport.  Om zich in te dekken richtten de toenmalige bestuursleden de VZW Witgoor Sport op.  In datzelfde jaar werd er binnen de schoot van de club ook een toneelgroep opgericht zodat de clubkas gespijsd kon worden.  In de jaren vijftig haalden we onze derde titel binnen: in het seizoen 1957-1958 speelden we kampioen in de tweede gewestelijke op het veld van concurrent Olmen.  De premie die onze spelers toen kregen was een vet varken, geschonken door Fons Dries.  Slechts een paar seizoenen later stootte de club een eerste keer door naar Bevordering: dit gebeurde in het seizoen 1961-1962.

Jan Peeters, beter gekend als Jan van de Koeter zorgde jaren voor de koffie tijdens de rust.  Onze oudere supporters zien hem nog rijden met twee kannen koffie aan het stuur van zijn fiets en een tas vol met koffietassen.  Telkens Witgoor een thuiswedstrijd speelde, stond Jan klaar met zijn drank.  De feestzaal achter het café van diezelfde Jan van de Koeter zou onze kantine worden.  de feestzala werd in 1964 afgebroken en iets verderop terug opgebouwd.  Door de jaren kreeg de kantine verschillende opfrisbeurten en werd al heel wat keer grondig gerenoveerd.

Eerste Nederlander

In diezelfde jaren zestig haalden we onze eerste "buitenlander".  Net over de grens, in dorpen zoals Reusel, Eersel, Bladel, Hapert, enz...  zochten we talentrijke spelers.  Transfers van Nederlanders waren toen nog veel goedkoper dan spelers kopen bij andere Belgische clubs.  Het kan verkeren zei Bredero ooit...

Echter, in onze eigen dorpschool liepen ook heel wat talentrijke jongens rond.  Als de meester iemand opmerkte die goed overweg kon met de bal, werden zijn ouders warm gemaakt om zijn aansluiting te tekenen bij Witgoor Sport.  Doorheen de jaren speelden héél wat jongens van eigen bodem bij het eerste elftal van onze club.

Het seizoen 1966-1967 was een bewogen seizoen.  Er kwam zelfs een testwedstrijd aan te pas om aan te duiden welke club zou degraderen.  Deze testwedstrijd werd gespeeld in het stadion van Diest tussen Witgoor en Mechelen aan de Maas.  Wij trokken aan het langste eind en wonnen deze thriller met het kleinste verschil: 1-0.  Een seizoen later speelden we alweer een testwedstrijd.  Ditmaal een match om de stijger naar de derde nationale aan te duiden.  Deze wedstrijd werd in het bomvolle stadion van Borgworm gespeeld tussen Witgoor en AS Eupen.  Jawel, we maakten het onmogelijke waar en wonnen na verlengingen met 2-1 en stegen dus naar de Derde nationale.  Uniek: een gehucht van een klein dorp in derde nationale !

In de jaren 70 moest er worden uitgebreid om ook de jeugd kansen te geven om wedstrijden te spelen.  de gemeentelijke overheid gaf gronden vrij aan het einde van de Wouwerstraat en daar werden de jeugdterreinen aangelegd.  Tot de dag van vandaag spelen onze jeugdploegen daar hun competitiewedstrijden.  Ondertussen werd Witgoor Sport een vaste waarde in derde nationale.  Vaak eindigden we net voor de degradatieplaatsen.  Tot het seizoen 1980-1981.  Toen beukten we de deur open naar de Liga van Tweede Nationale.   Op de laatste speeldag kregen we concurrent Patro Eisden op bezoek.  Zij moesten winnen, Witgoor had genoeg aan een gelijkspel om de titel te vieren.  Het werd letterlijk en figuurlijk een hete dag.  Niet minder dan 7500 toeschouwers woonden de erg bewogen wedstrijd bij.  De spanning was te snijden, zeker ook omdat Patro de weken voordien pogingen ondernomen had om onze doelman Jos Van Gulik om te kopen.  In die fameuze wedstrijd was Jos niet te vermurmen, hij stopte zelfs een penalty.  de match eindigde op een 2-2 gelijkspel en dompelde Witgoor onder in een nooit geziene feestvreugde.  Na de wedstrijd werden meer dan 100 vaten bier leeggedronken.

Witgoor leefde weken in een roes: er werd een plaatje opgenomen met schlagerzanger Salim Segers: "In geel en groen en kampioen" en "geel en groen zijn onze kleuren", buurtcomités en verenigingen versierden een wagen en heel Witgoor trok in stoet naar het gemeentehuis waar onze kampioenen gehuldigd werden, later op die avond werd op het Meiplein een groot kampioenenbal georganiseerd.

Zwarte periode 

Ons verblijf in tweede nationale was van korte duur: slechts een seizoen bleven we in tweede.  we degradeerden met 23 punten.  Opmerkelijk is dat Overpelt Fabriek een seizoen later in tweede bleef, zij haalden dat seizoen 19 punten.

Na de degradatie bleven we nog een paar seizoenen in derde nationale.  Echter in het seizoen 90-91 degradeerden we naar bevordering.  In de jaren negentig beleefden we onze zwartste periode in onze geschiedenis: van die stevige middenmoter uit derde nationale bleef niet veel meer over en op enkele seizoenen tijd zakten we zelfs terug naar eerste provinciale.  Het heeft niet veel gescheeld of we stonden zelfs in tweede provinciale.  Ware het niet dat Dirk Broeckx in de laatste minuten van de laatste wedstrijd in het seizoen 92-93 het winnende doelpunt scoorde tegen concurrent Veerle.  3-2 werd het en we bleven in eerste provinciale.  In die periode kende ons bestuur ook een terugval.  Slechts een handvol personen bleef de club trouw, vooral onder leiding van Fons Lenaerts.  Eind jaren negentig speelden we een aantal keren haasje over met Bevordering en eerste provinciale.  We wonnen in provinciale een aantal keren de eindronde, maar evenveel keren zakten we terug uit Bevordering.  Midden jaren 2000 keerde het tij.  Fons haalde een andere Fons in de bestuurskamer en deze laatste haalde veel jong talent in de regio.  Dat rendeerde: in het seizoen 2005-2006 speelden we kampioen in eerste provinciale.  Helaas maakte Fons Claes de titelviering niet meer mee.  Hij overleed in de loop van het seizoen.

Heropstanding

Ondertussen spelen we toch al weer zeven seizoenen op rij in Bevordering - tot verbazing van vriend en vijand.  Witgoor, een gehucht van amper 3000 inwoners, géén commercieel hinterland.  En toch, en toch slagen we er in om ons te handhaven op nationaal niveau.  Wat de toekomst brengt weet niemand, maar er wachten ons wel grote uitdagingen: het bestuur wil dat onze club een vaste waarde kan blijven in bevordering, zonder ons in zware financiële avonturen te storten!  De jeugdafdeling wil in de toekomst opnieuw in elke categorie een ploeg inschrijven, enz...

Historiek: